รีวิวหนัง Mary Poppins Returns ร้องเล่น เต้นรำ พี่เลี้ยงเด็กมหัศจรรย์

รีวิวหนัง Mary Poppins Returns ในยามวิกฤติของครอบครัวแบงค์ แมรี ป๊อบปิ้นส์ (เอมิลี บลันต์) พี่เลี้ยงเด็กมหัศจรรย์ กลับมาลอนดอนอีกครั้งเพื่อกอบกู้ศรัทธาของเด็กๆและครอบครัวในขณะที่ ไมเคิล (เบน วิชอว์) และ เจน (เอมิลี มอร์ติเมอร์) ก็กำลังค้นหาเอกสารกรรมสิทธิ์หุ้นของพ่อ เพื่อหวังรักษาบ้านเอาไว้ให้ได้ โดยไม่รู้เลยว่า วิลกินส์ (โคลิน เฟิร์ธ) ผู้บริหารธนาคารตัวร้ายพยายามทำทุกทางเพื่อยึดบ้านครอบครัวแบงค์ให้ได้

ด้วยความที่ Mary Poppins ภาคแรกออกฉายตั้งแต่ปี 1964 และยังคว้ารางวับออสการ์ไปถึง five สาขาโดยเฉพาะ จูลี่ แอนดรูส์ ในสาขานักแสดงนำหญิงยอดเยี่ยมที่ขโมยหัวใจคนดูทั่วโลกไปครอง การที่ภาคต่อทิ้งห่างไปร่วม fifty four ปีก็ย่อมเป็นหลักฐานเชิงประจักษ์แล้วว่า โปรเจคต์นี้ไม่ใช่ของง่ายเลยทั้งต้องดีลกับความคาดหวังของแฟนรุ่นเก่า และยังต้องชวนให้คนดูรุ่นใหม่อยากทำความรู้จักพี่เลี้ยงเด็กสุดมหัศจรรย์รายนี้ แต่เมื่อหนังมีชื่อ ร็อบ มาร์แชลล์ ผู้กำกับที่เอกอุด้านมิวสิคัลก็สามารถชุบชีวิต แมรี ป๊อบปิ้นส์ ขึ้นมาอีกครั้ง

แต่กระนั้นก็ต้องยอมรับว่า ร็อบ มาร์แชลล์ ก็ยังคงถนัดแต่กำกับฉากมิวสิคัลอยู่ดี ซึ่งก็ทำให้หนังเต็มไปด้วยฉากร้องเพลงทั้งที่เล่าเรื่องและไม่เล่าเรื่องแต่สร้างรอยยิ้มให้คนดูได้ here จนเชื่อว่าแฟนรุ่นเก๋าของ Mary Poppins คงถูกใจแน่นอน แต่กับคนดูยุคใหม่น่าจะต้องปรับทัศนคติเข้าหาหนังหนักอยู่เหมือนกัน ยิ่งหนังยุคปัจจุบันเน้นการเล่าเรื่องด้วยพลอตที่เห็นตุดขัดแย้งชัดเจนและตัวเอกล้วนมีด้านมืดด้วยแล้ว การต้องมาดูหนังที่ตัวละคร ขาวจัด- ดีสุดขั้ว หรือ ดำจัด – ชั่วสุดขีด ก็อาจรู้สึกว่าหนังมันเฉ้ยเชยก็เป็นได้

สรุปแล้วคงต้องบอกว่า ใครที่ไม่คุ้นกับหนังมิวสิคัลเมื่อ forty-fifty ปีก่อน และไม่ชอบหนังที่เด็กเกินไป Mary Poppins Returns อาจไม่เหมาะกับคุณ ตรงกันข้าม ใครอยากเสพย์ความน่ารักของเด็กๆ เอฟเฟกต์การ์ตูนสีสันสดใส เพลงไพเราะกิ้งก่องแก้ว พร้อมคนลุกขึ้นมาเต้นแบบไม่มีเหตุผล นี่คือหนังที่จะบันดาลความฟินส่งท้ายปีให้คุณอย่างแท้จริงครับ